Haftasonu

Merhabalar,
Cuma gününden bir sürü plan yaptım. Pazar günü düzenlenen, Aliağa'da doğa yürüyüşü ve şelale etkinliğine rezervasyon yaptırdım. Geçen hafta olan "Anneler Günü" nde, anneme bir bluz aldım, Sabiha anneme oğlumla şık bir sürahi ve reçel kavanozu seti hediye ettik. Eşim, "Aslı, sana Tefal'den mutfak robotu alalım, yeni renkli robotlar çıkmış, onlardan bakalım." dedi. Ama benim robota mobota ihtiyacım yok... Başka birşeylere ihtiyacım var. Doğaya, dağa-taşa, su sesine ihtiyacım var. Eski günlerim geldi aklıma... Şu anda bile kafamda kırk tilki, yarını planlıyor. Sabah 7:20 de başlayan trafiğim saat 22:00 ye kadar dolu. 22:00 den sonra da spor olsun diye "gıda mikrobiyolojisi" okuyorum. Yoğurtla beraber başlayan eski ders notları esintim, mikrobiyolojiyle sürüyor. Hem iş yerinde odada karar aldık. Herkes işle ilgili bir konuda ders çalışıp, anlatıyor. Gerçi daha bir kere yapabildik ama çalışmazsak hiç olmayacak değil mi? Devam ettirebilmek için, sırayla çalışmalıyız. Rüyalarımda günlük yaşamımın devamını görmeye başladım. Anladım ki, gün 24 saat ayık olsak kendimi dolduracağım. Yıllar önce doğa gezilerine katıldığımda, geçirdiğimiz 6-7 saatlik süre içinde sadece hedefe çıkmayı ya da inmeyi düşünürdüm. Orada tek unsur, ayakta kalmaktı ve bu kafaca beni müthiş dinlendirirdi. Aslında bu da bir meşguliyet terapisi. Meşgul olarak diğer şeyleri düşünmemek. Bana çok iyi geliyor. Eşimden anneler günü hediyesi olarak bunu istedim: kendi kendime doğayla geçireceğim bir gün. Fakat Cumartesi günü Kordon'da kızlarla gittiğim kahvaltıdan ya da akşam yediğim balıktan, bilmiyorum hangisinden, ya da ikisinden birden rahatsızlandım ve yataklara düştüm. Senmisin, çoluk çocuğunu bırakıp, kendini kırlara atmak isteyen hain anne. Allah cezamı verdi ve tüm Pazar'ımı evde tek başıma dinlenerek geçirdim. Düşününce gerçekten dinlendim. Keşke yamulmadan olsaydı ama bana bu müstehakmış. Bundan sonra dileklerimi daha sağlam kalıplara dayandırarak dileyeceğim. Çünkü fena halde gerçekleşiyorlar :)