Dedem

Merhabalar,
Başladığı gibi devam etmeyen bir hafta geçirdi. Yaptığım limonlukekin tarifini burada paylaşmanın mutluluğunu yaşarken salı günü annemin aramasıyla herşey değişti: dedem vefat etmişti. Beklediğimiz bir haberdi. İki aydır yatalaktı. Son geçirdiği beyin ameliyatı öncesi kendimizi hazırlamıştık. Derin bir hüzün, merak ve heyecanla ne olacağını bekliyorduk. Oysa zaman geçtikçe, alıştık hastalığına. Haberi alınca ne hissedeceğimi bilemedim. Ne hissedilir? Ne düşünülür? Hiç bir şey hissedemedim, düşünemedim, öylece kaldım. Babannemi düşündüm. Birde halalarımı ve amcalarımı. Önce babannemi ama... 70 yıllık evlilik ne demek?
Sonra aklıma nedense veliler geldi. Aziz Mahmut Hüdai, Halid Bin Velid vb. Dedem, küçüklüğümüzde kuzenlerle bizi toplar, anlatırdı hikayelerini. Öyle dinlerdik... Kilitli dolabından bizlere Minti - Pembo verirdi. Ankara'da yaşadıkları için ne zaman ziyarete gitsek, Afyon'dan geçerken lokum alırdık. O kutuyu hep ben bitirirdim. Güzel günlerdi. Özgürce ailede gezerdik. Çocuklar için sınırları genişleten birşeydir geniş aile. O kadar geniştiki o zaman mahalledeki yerimiz 8-9 ev kadardı. İstediğinden su isteyebilirdin. Güzeldi işte. Salı günü İzmir'den ailecek Ankara'ya geldik ve cenazeye katıldık. Yine aile toplandı. Evlere, odalara ne fiziken ne ruhen sığdık. Herkes kabarık kalabalıktı. Dedemin helvasının karılmasına yardım ettim. Sonra birde baktık Safranbolu'dan dedemin kardeşi gelmiş. Önce sesi geldi. "Allahım..." dedim "Olamaz, dedem geri gelmiş." Bu kadar mı benzer. Sesi, hareketleri boyu-posu, konuşması kısacası herşeyi aynı. Salonda bir uğultu gezdi "Ne kadar benziyor değil mi?" ,"Aynısı gibi, sanki kalkmış cenazesine gelmiş", "Müthiş benziyor." şeklinde bir rüzgar dolaştı.
Mekanı cennet olsun, dedem bize her zaman örnekti. Hala da örnek olmaya devam ediyor. Yarın görüşürüz.